ทาสเพนกวิ้น เดอะซีรี่ย์ 1 สมัครงาน

1.

ตอนที่เริ่มเรียนที่โรงเรียนภาษาในเมืองซัปโปโรนั้น จิตวิญญาณที่ยังเต็มเปื่ยมว่า “ตูอยากลองทำไบท์โตะ (งานพิเศษ) แบบพวกตัวการ์ตูนในเมะให้ได้!!” นับว่าเป็นอีกหนึ่ง Mile stone ที่อยากทำถ้าได้มาเรียนต่อที่ญี่ปุ่นแล้ว.....(ถึงเมืองที่เลือกไปเรียนภาษาจะโดนเรียกว่าเป็น รัสเซีย บ่อย ๆ ก็เถอะ.....)

ขั้นแรกของการจะหางานทำนั้นคือ..... ต้องพูดให้รู้เรื่องก่อน

การทำงานไม่ว่าที่ไหนก็ตาม ไม่ว่าเค้าจะบอกว่า ภาษาญี่ปุ่นยังอ่อนแอก็ทำได้ แต่เชื่อเถอะ ยังไงก็ต้องเจอการใช้ภาษาญี่ปุ่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี ดังนั้น ทางที่ดี เราควรให้ภาษาเราแน่นในระดับหนึ่งก่อน นอกจากจะไม่เหนื่อย ในการทำงานแล้ว ยังสามารถทำให้เรามีโอกาสได้ทำงานที่กว้างมากขึ้นอีกด้วย

โดยส่วนตัวแล้ว ไม่ค่อยชอบการหางานจากเว็บไซต์หรือการเมลล์ไปเพื่อสัมภาษณ์ในบริษัท หรือ ร้านที่เรายังไม่เคยใช้บริการ เพราะเราจะไม่รู้รูปแบบของงานหรือขอบเขตของภาษาที่เราต้องใช้ 

วิธีสมัครงานเลยเป็นการโทรไป (ร้านเพนกวิ้น) กับ เดินไปคุยกับเจ้าของร้าน (ร้านอาหารไทย)  

ซึ่งครั้งนี้อยากจะเล่าแค่ในส่วนของร้านเพนกวิ้นก่อน ถ้าใครอยากรู้เรื่องงานร้านอาหารไทย ไว้ว่างๆจะมาเขียนเพิ่มเติม

หลังจากนั่งทำใจอยู่หน้ามือถือประมาณชม. (กลัวพูดไม่รู้เรื่อง ใครเคยเรียนภาษาน่าจะรู้ว่ายากสุดคือคุยโทสัพเนี่ยละ) ก็กดเบอร์โทรไป 

“เออ….ตอนนี้รับสมัครงานอยู่เปล่าคะ พอดีมีคนรู้จักบอกว่ามีตำแหน่งงานว่าง”

หลังจากคุยกัน ก็ตกลงวันนัดสัมภาษณ์ ตอนบ่ายสองวันอาทิตย์ที่กำลังจะถึง  

2.

เช้าวันสัมภาษณ์ หิมะที่หยุดตกไปสองสามวันก่อน ทิ้งพื้นน้ำแข็งที่ลื่นประหนึ่งลานสเก็ตไว้รอบเมือง....ด้วยความรีบ กลัวจะไปสาย ตอนที่วิ่งข้ามสี่แยกอยู่นั้น รู้ตัวอีกทีหน้าก็มองฟ้าใสของเดือนมกรา.....

ปวดก้นก็ปวด แต่ก็บากหน้าวิ่งต่อไป (จริงๆคือ แก้เขิน คนแถวนี้ลื่นกันบ่อย จนเป็นเรื่องปกติ) ผ่านย่านการค้าของเมืองจนมาถึงหน้าร้าน....

“ฮัลโหล มาถึงแล้วให้ไปตรงไหนคะ”

“ไปตรงประตูที่มี คุณเคบิ้น ยืนอยู่นะคะ”

…………..

ใครคือคุณเคบิ้นวะ......!?

警備　けいび　เคบิ (แต่เวลาบางคนอ่าน/พูด ดันใส่เสียง อึน ลงไป) แปลว่า ยาม เป็นคำที่ได้เรียนรู้ในวันนั้น....หลังจากไปเดินถามหา คุณเคบิ้นรอบร้าน จนพนง.ที่ออฟฟิศต้องเดินลงมารับ... (เปิดตัวอลังการไหมละ) คือเค้าให้เมิงเดินไปหายามมมม คุณยามม ตูก็ฟังเป็น คุณเคบิ้น อีกนิด ก็ เควิน ละ

3.

หลังจากหัวฟู ปวดก้น หน้าแตก(จากการไปตามหาคุณเคบิ้น) เราก็ได้ถึงกระบวนการสมัครงานจริงจังเสียที เริ่มจาก....ใบสมัครงาน ที่เต็มไปด้วยคันจิจำนวนมาก.....(จากที่เล่าจากย่อหน้าแรก ใครไม่ได้ภาษาจะเสียเวลาเขียนใบสมัครตรงนี้โคตรๆ) ในใบสมัครก็จะถามถึงอะไรหลายๆอย่างเช่น  เราขึ้นลงสถานีรถไฟอะไรเพื่อมาทำงาน ค่าเดินทางเท่าไหร่ อยู่กับใคร มีเพื่อนสนิทมิตรสหายที่ติดต่อได้ไหม ทำไมถึงอยากทำร้านนี้ อยากทำงานแผนกไหนเป็นพิเศษ ทำไมถึงอยากทำแผนกนี้  (ย้ำว่า มาสมัครงานพิเศษ) รบรากับคันจิจำนวนมากจนตาลายเสร็จแล้ว คุณป้า พนง.ที่เป็นคนลงไปรับเราขึ้นมาก็เข้ามาเอาเอกสารออกไปพร้อมกับทิ่งระเบิดเอาไว้ 

“วันนี้ ผู้จัดการเข้าพอดีเลย คงเป็นผู้จัดการเป็นคนสัมภาษณ์นะคะ”

“อ่า.....ค่ะ”

ผู้จัดการคนที่ว่า อายุไม่เกิน 30 ดูคล่องแคล้วและอารมณ์ดี

“โหหห ฝึกงานที่ NTx ด้วยหรอ” (ค่ะ...แต่ตูทำแต่เซริฟ์เวอร์ คงเอาอะไรมาช่วยขายของไม่ได้.....)

“โหๆ โอเค ถ้าสมมุติไม่ได้ทำแผนกนี้ ทำแผนกอื่นได้ไหม” (จังหวะนี้ให้หนูทำอะไรก็ทำค่าาาา)

“โอเค ขอบคุณมากนะที่มาวันนี้ รอการติดต่อกลับไปละกันนะ”

…….อะเระ......

หลังจากเดินออกมาจากหลังร้านแบบมึนๆ อารมณ์ เราใช้พลังงานของทั้งวันไปในเวลาไม่ถึงครึ่งชม. 

สรุป ตูได้งานปะวะ???

つづく…….